Παιδιά που ζουν σε σπίτια χωρίς βιβλιοθήκες

Πριν λίγο καιρό ο δάσκαλος της κόρης μου ζήτησε από την τάξη του να αγοράσουν όλοι ένα βιβλίο του Τριβιζά και αφότου το διαβάσουν να γράψουν μια μικρή βιβλιοπαρουσίαση. 

Δεν το αγοράσαμε ποτέ. Γιατί; Θέλαμε να πάμε κόντρα στον δάσκαλο; Ήθελα το παιδί μου να φανεί ανυπάκουο; Δεν μας αρέσει ο Τριβιζάς;

Τίποτα από τα παραπάνω, ή σχεδόν τίποτα. 

Η κόρη μου είχε ήδη ξεκινήσει να διαβάζει ένα βιβλίο της επιλογής της, και αμέτρητα άλλα την περίμεναν στη βιβλιοθήκη για να τα πάρει στα χέρια της. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να αγοράσουμε ακόμα ένα;

Μην σου πω ότι τον Τριβιζά, τον αγαπάμε, τον λατρεύουμε, τον θαυμάζουμε και έχουμε πολλά βιβλία του αλλά να, η κόρη μου θέλει να γνωρίσει κι άλλους συγγραφείς, και άλλα στυλ γραφής, τι πιο φυσιολογικό;  

Και τι θα πω στον κύριο; με ρώτησε. Την αλήθεια! Ότι έχεις αρχίσει ένα άλλο βιβλίο, ότι έχεις πάρα πολλά καινούρια, αδιάβαστα ακόμα, γιατί μας τα στέλνουν σπίτι λόγω της δουλειάς της μαμάς. 

Την είδα, δίσταζε. 

Και τότε της εξήγησα ότι ο κύριος ξέρει πολύ καλά γιατί ζητάει από τα παιδιά να διαβάσουν ένα βιβλίο. 

- Γιατί πολλά παιδιά βαριούνται. Και όταν έχουν ελεύθερο χρόνο πιάνουν το τάμπλετ και ξεχνάνε να το αφήσουν.

- Γιατί πολλά παιδιά διάβασαν κάποια βιβλία που δεν τους άρεσαν και νόμισαν ότι όλα τα βιβλία είναι μπλιαξ.

- Γιατί οι γονείς τους τα αναγκάζουν να διαβάζουν βιβλία που αρέσουν σε εκείνους και όχι στα παιδιά.

- Γιατί η μαμά τους ποτέ δεν τους διάβασε ένα βιβλίο όσο ήταν ακόμα μικρά. Δεν τα πήρε στην αγκαλιά της, δεν άκουσαν τη φωνή της να γίνεται λιοντάρι, πρόβατο, να βγάζει τρυφερότητα, φόβο, αγάπη.

- Γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν καν βιβλία στο σπίτι τους. Συγκλονιστικό, αλλά ναι, ισχύει. Όχι ότι δεν έχουν να φάνε, ότι δεν περισσεύουν τα χρήματα στους γονείς τους. Απλά, ζουν σε σπίτια χωρίς βιβλιοθήκες. 

- Γιατί οι γονείς τους δεν αγαπούν το διάβασμα. Και αυτό πάει κάπως κληρονομικά. Σαν τις αρρώστιες. 

- Γιατί δεν ήταν τόσο τυχερά να έχουν έναν δάσκαλο ή μια δασκάλα να τους μάθει πόσο όμορφο είναι το διάβασμα. Να τους οργανώσει μια δανειστική βιβλιοθήκη στην τάξη, να τους φέρει συγγραφείς στο σχολείο να τους γνωρίσουν από κοντά, να τους πάει σε μια ωραία μεγάλη βιβλιοθήκη ή σε έναν εκδοτικό οίκο να δουν πώς βγαίνουν τα βιβλία. 

Με κοίταξε με αυτό το βλέμμα που έλεγε «Πόσο λυπάμαι για αυτά τα παιδιά!» και παράλληλα «Πόσο τυχερή είμαι!».

Την επόμενη μέρα πήγε στο σχολείο και το είπε στον δάσκαλο. Εγώ έμεινα σπίτι και τακτοποίησα λίγο τα βιβλία της που βρίσκονται στις δύο ξέχειλες βιβλιοθήκες του δωματίου της, σε μια μεγάλη ντάνα δίπλα στη δική μου ντάνα με τα βιβλία ενηλίκων, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, στο τραπεζάκι του σαλονιού, στη μικρή βιβλιοθήκη του καθιστικού, στο μπάνιο. Ναι, στο μπάνιο. Καμία στιγμή δεν πάει χαμένη. Καμιά ευκαιρία δεν πάει χαμένη για αυτό το κορίτσι που –τι χαρά- ζει σε ένα σπίτι με βιβλία.   

* Μια μέρα στο Μεταίχμιο έπεσα πάνω σε αυτό το βιβλιαράκι. Έχει τόση πλάκα και είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του! Εσύ, μικρή/μικρέ που με διαβάζεις, πάρτο στους γονείς σου δώρο. Σου φτάνει το χαρτζιλίκι. Πού ξέρεις, μπορεί να μπει και κανένα ράφι μετά στο δωμάτιό σου, ε;