Πρόσκληση διαρκείας

Μια φορά κι έναν καιρό, παλιά δηλαδή, κάθε τέτοιο μήνα, Οκτώβρη δηλαδή, εμείς τα κοριτσάκια, με τα μικρά μας μυαλουδάκια, παθιαζόμασταν και παρασυρόμασταν και τρελαινόμασταν και αναστατωνόμασταν και ταυτιζόμασταν με τι λες; Με μια «μικρή θεά»! Μια γυναίκα με 1.000 πρόσωπα, με θαυμαστές, οπαδούς , φίλους και…θύματα. Φτιαγμένη από βελούδο και νταντέλα και σατέν και κασμίρ και μετάξι και, και… Ναι, καλά κατάλαβες, για τη θεά Μόδα σου λέω. Δικός της ήταν κάθε Οκτώβρης. Δική της η σκέψη μας και η φαντασία μας. Μια φορά κι έναν καιρό, παλιά δηλαδή!

Μέρες και νύχτες πέρασαν, χαρές και τρομάρες μας βρήκαν, ιστορίες και παραμύθια μας μεγάλωσαν, μισές κι ολόκληρες αγάπες μας ξάφνιασαν, υποσχέσεις και παιχνίδια μας κράτησαν, μυστικά και ψέματα είπαμε και μας είπαν, χάδια και ταξίδια μας άλλαξαν.

Όλα χώρεσαν στη μικρή προσωπική διαδρομή μας. Χωρίς σειρά.

Κι ο Οκτώβρης μας βρίσκει, πια, με μια πρόσκληση διαρκείας στα χέρια μας. Όχι για κάποιο fashion show. Όχι για μια επίδειξη Μόδας. Αυτά, βλέπεις, έχουν αρχή και τέλος, κανόνες και όρια.

Κι εμείς, κορίτσια χωρίς υποκοριστικό (πια), χτυπάμε κόκκινο μόνο σ’ ό,τι μας δίνει ελευθερία. Κι αέρα. Και χώρο, πολύ χώρο.

Ελευθερία στη σκέψη, στη φαντασία, στην καρδιά. Αέρα στα πανιά και στα μυαλά μας. Χώρο στα ξαφνικά, τα απρόσμενα, τα διαφορετικά. Ελευθερία κι αέρα και χώρο διαρκείας. Ως το πότε; Μα, χωρίς πότε και τότε και ποτέ.

Με πολλά, δικής μας αποκλειστικά επιλογής, rewind στις γυμνές καινούργιες αλήθειες μας, στα (εξ’ορισμού) εφήμερα βράδια και πρωινά, σε πραμάτειες προσωπικές και απαραίτητες (σάκους, κιβώτια, εικόνες, ψίθυρους, θαύματα, κλπ, κλπ), στα μισοτελειωμένα (λόγια, χάδια, ταξίδια) στα άλλοτε άκυρα, στα αυτονόητα, στα πρώτα (όνειρα, δάκρυα, φιλιά), στα ανισόρροπα, τα επικίνδυνα και τα «χωρίς ίχνη».

Δεν πετάμε τίποτα. Αγαπάμε, απλά, τα «ντεμοντέ». Είμαστε τα μεγάλα (πια) κορίτσια του καινούργιου (μικρού) Οκτώβρη.